1 آذر 1395 امیرمحمد 2دیدگاه

تو راهت را برو – قسمت اول

بارها و بارها تصمیم به انجام کارهای مختلفی گرفته ایم، راه اندازی یک کسب و کار، تاسیس یک کارخانه، دریافت مدارج علمی بالا، تبدیل شدن به ورزشکار حرفه ای جهانی و خیلی هدف های این چنینی دیگر اما اتفاق های بیرونی مانع کار ما می شوند.

بگذارید ادامه اش را کمی حدس بزنم

هوای خوب یک صبح دل انگیز

 

sheshدم دم های صبح، یک هوای عالی و دلنشین، می خواهم بهترین روزم را در این هوای فوق العاده رقم بزنم، هیچ چیزی بهتر از کمی پیاده روی و خرید نان سنگک برای یک صبحانه درجه یک حال آدم را خوب نمی کند.

یک سفره عالی از بهترین ها برای صبحانه. بهترین صبحانه عمرم را می خورم و به اندازه کافی انرژی می گیرم.

 

 

 

hashtپس از سرحال شدم، همه چیز برای عملی کردن هدفم که مدت ها منتظرش هستم آماده است، می خواستم بهترین باشم، سوپراستار، استاد یا هرچیز دیگری که شما می گویید ولی برای رسیدن به آن ابزار خاصی ندارم. من بودم و گوگل و یک فنجان چای.
می دانستم برای سوپراستار شدن راه های زیادی وجود دارد، فقط کافی بود انتخاب کنم، بازیگر، مخترع، فوتبالیست و یا هرگزینه ی خوب دیگری.
از گوگل کمک خواستم. میخواستم شانسم را در فوتبال بسنجم. خب، گوگل جان به من بگو بهترین فوتبالیست دنیا کیست ؟ گوگل پاسخ می دهد:

 

 

pele
Pele
maradona
Maradona
ronaldo
Ronaldo

 

 

 

 

 

 

ایکس و ایگرگ و وای … و رکورد های دست نیافتنی شان. کمی موهای بهم ریخته ام را خاراندم و تحسین شان کردم و به خودم گفتم بهتر است سایر گزینه ها را بررسی کنم.
بریم سراغ یک هدف درجه یک دیگر. می خواهم بهترین بازیگر سینما بشوم. این یکی خیلی خوب و جذاب است، مطمئن هستم. خب گوگل جان جستجو کن.

Depp
Depp
DiCprioa
DiCaprio
Pitt
Pitt

 

 

 

 

 

 

و… .
خب اینجا هم یک لیست پر آوازه داریم، هم خوشتیپ و هم حرفه ای، نگاهی به سر و وضع برد پیت انداختم و با زیرپوش رکابی و شلوارک راحتی خودم مقایسه کردم. ترجیح دادم خیلی درگیر حیطه بازیگری نشوم و زود رفتم سراغ گزینه های بعدی.

بازهم ادامه دادم

با خودم فکر میکردم هیچ صنعتی هیجان انگیزتر از حیطه فناوری IT  و وابستگی ها اطرافش نیست و خب از بچگی هم دوست داشتم ، هرچی باشد از بچگی هرکسی در خانواده می خواست سری بازیهای فیفا رو نصب کند و یا سیستمش ویروسی شده بود از من می خواست درستش کنم ، پس این حیطه را انتخاب کردم چون هم علاقه داشتم و هم آینده دار تر بود، اصلا خود گوگل هم واسه همین صنعت بود.
بدون معطلی در جعبه  گوگل نوشتم و همه ی عقده های فوتبالیست و بازیگر نشدنم را سر کلید اینتر خالی کردم و محکم بهش ضربه زدم. خیلی حس خوبی داشت و اما جواب گوگل:

Jobs
Jobs
Gates
Gates
Page
Page

 

 

 

 

 

 

و… .
انگار صفحات گوگل تمامی نداشت و اسم پشت اسم، برند پشت برند برایم لیست شده بود.
نگاهم از صفحه لعنتی مانیتور که همه ی نقشه هایم را بدجوری بهم ریخته بود، دور شد و به چای سرد شده کنارم افتاد، آن چای هم دیگر نه رنگ و روی صبح را داشت و نه گرمای ابتداییش را دقیقا مثل من.

ظهر و خستگی یک روز طاقت فرسا

davazdehنزدیک های ظهر شده بود، کمی کم حوصله شده بودم اما هنوز تسلیم نشده بودم. دوشی گرفتم، نمازی خواندم و کمی هم استراحت. قبل از اینکه به خواب بروم مدام در فکر این بودم، عصر که بیدار شدم انتقام صبح نه چندان خوبم را خواهم گرفت و شبی متفاوت برای خودم خواهم ساخت و به خواب رفتم.

 

 

 

 

seمعمولا زیاد نمی خوابم، حدود ساعت ۱۵ بود که بیدار شدم، انرژی کافی گرفته بودم و می خواستم یک بار دیگر شانس خودم را آزمایش کنم، این دفعه تصمیم گرفتم احساسی نشوم و سنجیده تر تصمیم بگیرم و همین شد که علاقه را در اولویت قرار دادم. کمی فکر کردم و متوجه شدم مهارت خوبی در حرف زدن دارم و می توانم در جمع به خوبی صحبت کنم، پس گفتم سخنران و رهبران انگیرشی دنیا می تواند گزینه ی مناسبی برای من باشد. برای همین بازهم صفحه گوگل و جستجو. ضربه  به کلید اینتر و مصادف شد با اسامی ریز و درشتی از رهبران دنیا و لیستی از آن ها نمایان شد

 

 

Tracy
Tracy
Robbins
Robbins
Osteen
Osteen

 

 

 

 

 

 

و…
یک جورهایی حس صبح بهم دست داد اما باز تلاش کردم و باز این لیست ها تکرار و تکرار میشد، حس میکردم خیلی دیر به دنیا آمدم و همه نقش ها و همه سوپراستار ها از قبل رزرو شده اند و جایی برای من باقی نمانده اما باز هم جستجو کردم.

شب و نشانه هایی از ناامیدی

hashtطرف های ساعت بیست کاملا انرژی ام را از دست داده بودم، کاملا تحلیل رفته و ناامید بودم. تصمیم گرفتم از خانه بیرون بروم و به منزل اقوام رفتم تا هم دیداری با آنها داشته باشم و هم هوایی تازه کرده باشم.
ساعت بیست و اندی هست که رسیدم به منزل بزرگ خانواده و بعد از احوال پرسی متداول و پذیرایی، سر صحبت را با اقوام را باز کردم، انگار هنوز کمی امید در دلم مانده است و منتظر جرقه ای برای پیشرفت است و آنرا در دل اقوام و خویشاوندان خودم میگشتم، بعد از یک روز سرد میخواستم کسی جوانه امیدی در دلم بکارد.
سر صحبت باز شد اما کجا . سر سفره ترامپ . این که مردم ما بیشتر میفهمند یا مردم آمریکا به کنار. اینکه ما میخواهیم به جای آنها تصمیم بگیریم هم به کنار. اما نمی فهم اصلا چرا باید به این موضوع فکر کنم وقتیکه خودم را میدیدم که نه نقشی در این انتخاب داشتم و از آن بدتر وقتی میدیدم این قدر خالی از قدرت هستم که حتی نمی توانم تاثیری بر این موضوع بگذارم پس چرا باید به آن بها بدهم؟!

این موضوع و سایر موارد تکراری هر روزه از اقتصاد و چاله های خیابان و مسکن مهر این یکی و اختلاس اون یکی و خیلی موضوعات دیگر که هر روز و هر ماه و هر سال در زندگی مان تکرار می شود و تکرار، بیش از پیش مرا آزرده خاطر کرد.
مهمانی کمکی به حالم نکرد و بدتر هم شدم تازه فهمیدم چقدر کم تاثیر هستم و فقط با صدایم کاراکترهایی تولید می کنم که چند ثانیه بعد از بین می رود و اصلا مهم نیستند.

yazdehاز شدت یاس و ناامیدی خودم را به خانه کشاندم. کمی شام سبک خوردم و بعد هم به رخت خواب رفتم. از خودم و از همه دنیای اطرافم متنفرم که چرا نباید جای آن بازیگر معروف باشم، متنفرم که چرا جایی برای پخش صدای من نیست ، من از نگاه کردن خسته شدم و می خواهم در این بازی نقشی داشته باشم و نه فقط اینکه تماشاچی باشم.
تنها در ذهنم جایی برای حرکت است، جایی که میتواستم زندگی را آن طور که دوست دارم تصور کنم نه آن طور که هست، آن طور کار کنم که دوست دارم نه آن طور که مجبور هستم. خودم را یک بازنده می بینم بازنده ای که محکوم به عادی بودن است  و به خواب رفتم … .

تمام.

 

 

 

از آنجا که این نوشته بیش از حد معمول طولانی شد و نتوانستم همه ی آنرا در یک بخش بنویسم، آنرا به دو بخش تقسیم کردم.
در صورت امکان سعی کنید از سنجیدن نوشته بپرهیزید تا پس از مطالعه نوشته دوم سنجش صحیح تری داشته باشید. در این بخش بهتر است، چنانچه شما هم درگیر همچین حس و حالی بوده اید آنرا با ما و سایر مخاطبان به اشتراک بگذارید و در قسمت نظرات درج بفرمایید.
برای مطالعه بخش دوم میتوانیداز اینجا استفاده کنید

برچسب‌ها:,

2 دیدگاه در “تو راهت را برو – قسمت اول

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.